Vandaag borduur ik nog even voort op het thema van vorige week. Deze week had ik twee gesprekken met hulpverleners die soms een beklemmend gevoel ervaren als ze aan het werk zijn met een cliënt.

Al doorpratend bleek dat te komen doordat ze te zeer de verantwoordelijkheid van deze persoon over wilden nemen. De intenties zijn goed, ze wilden iemand helpen. Stephen Karpman heeft een theorie ontwikkeld die hulpverleners (maar ook iedereen die wel eens iemand anders wil helpen) helpt dit op een goede manier te doen en die bewust maakt van valkuilen hierin, de dramadriehoek-theorie. Deze theorie gaat uit van een psychologische stroming die stelt dat iedereen een volwassen-deel, een ouder-deel en een kind-deel in zich heeft. Als we iemand anders willen helpen kan het zijn dat we dit vanuit ons 'voedende' ouder-deel gaan doen, ook wel 'redder' genoemd. We doen alles zodat de ander zich beter zal gaan voelen, we geven adviezen, we nemen taken en verantwoordelijkheden van de ander over. Als de ander hierin meegaat wordt hij/zij steeds meer 'slachtoffer'. Hij/zij leert niet om zelf oplossingen voor de problemen te bedenken en zelf stappen te ondernemen. Wat ook vaak gebeurt is dat het 'slachtoffer' de adviezen van de 'redder' niet opvolgt. De situatie blijft zoals die is. Op zo'n moment raakt een redder vaak geïrriteerd. "En ik had nog wel zulke goede adviezen gegeven, ach zoek het dan zelf maar uit!" De redder gaat dan handelen vanuit zijn of haar 'kritische' ouder-deel, ook wel 'aanklager' genoemd. Hij vindt de ander bewust of onbewust vaak minderwaardig en niet-OK. Hoe blijf je uit deze drama-driehoek? Door vooral in je volwassen-deel te blijven. De ander als volwaardig en helemaal OK te aanvaarden. De verantwoordelijkheid van jezelf en van de ander helder te hebben. Een goed signaal is je irritatie. Bedenk waar deze vandaan komt. En probeer dan bewust weer uit de driehoek te stappen. Voor hen die er meer over willen weten: google op dramadriehoek en je vindt allerhande informatie en plaatjes. Suc6!