Vandaag weer een gesprek met een cliënt gehad waarin dit thema aan de orde kwam. Grappig is dat. Vaak voelen we ons verantwoordelijk voor andermans gevoelens terwijl we die van onszelf negeren. Dit kan het leven ook heel zwaar maken.

Het is goed om ons te beseffen waar wij verantwoordelijk voor zijn. Dat is voor ons lichaam (waarmee stoppen we het vol, nemen we genoeg rust, bewegen we wel genoeg?), voor ons gedrag, onze gevoelens, onze talenten, onze behoeften, onze gedachten, onze verlangens, onze beperkingen (alhoewel we daar soms niks aan kunnen doen, het is onze verantwoordelijkheid hoe we ermee omgaan), onze houding en onze keuzes. De ander is dat voor die van hem of haar. We zijn soms geneigd om onze verantwoordelijkheid bij de ander te leggen. Dan zeggen we tegen de ander: "Jij maakt mij boos!" Maar de boosheid is ons gevoel, waar wijzelf verantwoordelijk voor zijn. Beter is het om na te denken: "Wat zegt die boosheid mij?" Boosheid kan een helpende emotie zijn bijvoorbeeld als iemand over onze grens gaat. Zij helpt ons om het gezonde evenwicht weer te herstellen. Besef van eigendom maakt je minder machteloos en afhankelijk van anderen. Het geeft je weer zeggenschap over je keuzes! Natuurlijk is het ook goed om mee te leven met de ander. Maar wanneer we andermans emoties te zeer ons gevoel laten bepalen zijn we bezig andermans verantwoordelijkheid op onze schouders te laden. En dat is vaak heel erg zwaar. En eigenlijk maken we de ander dan klein. Denken we onbewust dat de ander vast niet goed met die situatie om kan gaan. Grenzen zijn net als een celmembraan, de buitenkant van onze lichaamscellen. Goede dingen (zuurstof en voedingsstoffen) laten ze door naar binnen, afvalstoffen worden er door afgevoerd naar buiten. Als we onze grenzen goed hanteren laten we goede, opbouwende dingen, dingen waarvan we kunnen groeien, binnen en weten we ons af te sluiten voor beschadigende opmerkingen of daden. Hoe zit het met onze grenzen?