In mijn vorige blog schreef ik over de cliëntgerichte benadering en wat de basisvoorwaarden daarvoor zijn. Deze benadering legt de verantwoordelijkheid voor het eigen leven bij de cliënt en gaat ervan uit dat een ieder expert is in zijn of haar eigen leven. Daarom is het geven van advies vaak ook zo'n lastige zaak.

Iemand met een probleem (of positief geformuleerd: 'uitdaging') heeft er al vaak zoveel over nagedacht dat de meest voor de hand liggende, zo niet alle oplossingen al de revue zijn gepasseerd. Een advies slaat dan ook vaak de plank mis. Ook al is het de best mogelijke oplossing (voor wie trouwens, de counsellor of de cliënt?) veel adviezen worden toch niet opgevolgd. Hoe komt dat? Meestal zijn er allerlei barrières die eerst aan de orde moeten komen. Heeft de cliënt wel echt keuzevrijheid om deze keuze te maken? Wat speelt er allemaal in zijn of haar gedachten, gevoelens? Waardoor wordt iemand gehinderd? Vaak spelen (onbewuste) overtuigingen een rol. Die kunnen zich hebben vastgezet in iemands hoofd als gevolg van vroegere gebeurtenissen. Door middel van oefeningen kunnen deze gebeurtenissen worden verwerkt en overtuigingen rechtgezet, waarna iemand de keuze kan maken die het beste bij hem of haar past. Een coach of counsellor helpt iemand zelf na te denken, naar het eigen gevoel te 'luisteren' en vervolgens met eigen oplossingen te komen. Zo wordt iemand letterlijk 'zelf'bewust en krachtig en steeds meer onafhankelijk van de coach of counsellor. Als iemand alleen maar adviezen opvolgt blijft zo iemand afhankelijk van de adviseur in kwestie en dat kan toch niet de bedoeling zijn?