Een paar maanden geleden hadden we bij IFES-Nederland een congresdag over dit thema. Mijn collega Maarten Vogelaar, studentenpastor in Amsterdam, hield twee lezingen. Ik ben hem dankbaar dat ik zijn aantekeningen mag verwerken in een aantal blogs, want ik denk dat het een zeer belangrijk onderwerp is.

Wat is er aan de hand? We leven in een samenleving met een aantal gekke paradoxen:

-Door technologie zouden we meer tijd over moeten hebben, maar tijd is juist een schaars goed geworden. Jonge mensen zijn steeds vaker opgebrand, terwijl je zou verwachten dat we door machines, internet en snelle communicatie volop tijd zouden winnen.

-Nog nooit hadden we zoveel vrijheid. Je kunt je hele leven inrichten zoals jij dit wilt. Tegelijkertijd willen we niet teveel afwijken van de groep en gedragen we ons zoals het van ons wordt verwacht: door vrienden, ouders, baas of jezelf. Uiterlijk zelfverzekerd, maar van binnen onzeker. Afhankelijk van likes en het gevoel erbij te horen.

-Er is veel meer geld in omloop, maar we ervaren een gebrek aan wat de mens echt nodig heeft. We beleven een ongelooflijke welvaart en rijkdom, maar voelen ons verarmd, ontevreden en bang.

-Er zijn nog nooit zoveel boeken over theologie, spiritualiteit en esoterie verschenen, maar het geloof lijkt veel jongeren na een aanvankelijk enthousiasme alsnog uit hun vingers te glippen.

 

Deze gekke paradoxen verraden dat de kern van onze samenleving helemaal niet zo is als we soms denken. Sterker nog: we zouden zelfs kunnen spreken van een ziekte die deze tijd kenmerkt. De ziekte van deze tijd zit niet in ons lijf, maar in ons hoofd. We lijden niet meer aan cholera, tyfus en tbc, maar aan ADHD, depressie, eenzaamheid, burn-out en borderline. Er groeit een nieuwe generatie op van jonge mensen die oververhit raken in hun oprechte streven het goede te doen. Ze zijn al moe aan het leven begonnen. Onder de glans van mogelijkheden, talent en positiviteit valt het op dat we steeds spreken over vermoeidheid, drukte en stress. Dat begint al op steeds jongere leeftijd (want er is geen tijd te verliezen), net zoals het onderwijs waar we altijd kansen zien voor nog meer rendement. Wordt vervolgd....