Gisteren was het Valentijnsdag. We hebben met medewerksters van stichting De Haven in Den Haag een paar honderd kadootjes uitgedeeld aan prostituees met een tekstje erbij over liefde. We kregen een aantal interessante gesprekken. Een daarvan, met een Thaise prostituee, wil ik hier noemen.

In de club waar we binnen kwamen werd opgemerkt dat we een andere geest binnen brachten. De sfeer werd vrolijk, gezellig, er was aandacht voor elkaar. De vrouw waar ik naast zat merkte op dat we straalden. Zij dacht dat dat te maken had met het los kunnen laten. Iets wat zowel bij het boedhisme als het christendom voorkomt, zo zei ze. Ik vroeg haar of het haar ook lukte, dat loslaten. Nou, gaf ze toe, erover praten is makkelijk, het ook doen is een heel ander verhaal en heel wat moeilijker. Christenen worden in de bijbel regelmatig opgeroepen anderen te vergeven. Dat blijkt nog niet altijd zo makkelijk te zijn. Waarom vindt God dit zo belangrijk? Omdat Hij weet dat vergeving je visum is voor de toekomst. Het loslaten wat je vanuit het verleden tegen anderen hebt blijkt fundamenteel om in het hier en nu te kunnen leven. Doe je het niet, dan blijf je in het verleden 'hangen', met alle nare gevolgen vandien. Vergeven is een proces. Het is niet gewoon een keuze van het verstand. Als je het zo doet, merk je vaak dat je gevoel er niet in meekomt, er blijft toch ''iets'' zitten. Belangrijk is om je gevoelens te erkennen en toe te laten. Er mag een heftig protest gemaakt worden. God is ook tegen onrecht en veegt dit niet onder het tafelkleed. Uiteindelijk mag je jezelf overgeven aan Hem en het/die ander dan loslaten. In het besef dat jijzelf ook vergeven bent. Er is zoveel meer over te zeggen dan ik hier in een blog kwijt kan. Mail me gerust als je hierover door wilt praten.