Alleen kunnen zijn

Opnieuw vond ik bij Henri Nouwen mooie gedachten over alleen kunnen zijn vs. eenzaamheid. Die wil ik graag met jullie delen.

Ieder mens staat alleen in de wereld. Er is niemand die op precies dezelfde manier voelt, denkt of doet als een ander. Ieder van ons is uniek, en de keerzijde daarvan is dat ieder mens alleen is. De vraag is vervolgens hoe je daarmee omgaat: of je je alleenzijn laat uitgroeien tot eenzaamheid, of dat je bij jezelf thuis kunt zijn. Eenzaamheid doet pijn, bij jezelf thuis zijn geeft vrede. Eenzaamheid maakt dat je je wanhopig aan anderen vastklampt. Wie bij zichzelf thuis is, kan anderen als uniek erkennen en een band met hen onderhouden. Het is een levenslang leerproces om steeds meer bij jezelf thuis te raken en niet eenzaam te worden. Het vergt een bewuste keuze met wie je wilt omgaan, wat je wilt leren, hoe je moet bidden, en wanneer je om raad wilt vragen. Als je de goede keuzes maakt, zul je gemakkelijker alleen kunnen zijn en kunnen groeien in liefde. Als je je eenzaam voelt, blijf je op zoek naar mensen die jou van die eenzaamheid kunnen verlossen. Vanuit de grond van je hart roep je: 'Houd me vast alsjeblieft, raak me aan, praat tegen me, geef me aandacht.'Je ontdekt echter al gauw dat degene van wie je verwacht dat die je eenzaamheid zal wegnemen, je niet kan geven wat je vraagt. Dikwijls voelt die ander zich hierdoor onder druk gezet. Hij loopt weg, en zelf blijf je dan in wanhoop achter. Mensen die uit eenzaamheid aan elkaar blijven hangen, verstikken elkaar. Zo'n relatie kan destructief worden. Voor vriendschap en liefde is ruimte nodig. Het vergt moed om die ruimte te scheppen en erop te vertrouwen dat je daarbinnen iets met elkaar kunt opbouwen.